Τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο εἶναι ἡ Παναγία μας. Γιατί εἶναι ἡ μόνη πού ἕνωσε μέ τόν τόκο Της τόν Θεό μέ τόν ἄνθρωπο. Καθαρή στήν καρδιά καί στό σῶμα κατά πάντα, πάναγνη καί ὄντως Παναγία, ἀξιώνεται νά γίνει μητέρα τοῦ Θεοῦ μας, ἀληθινή Θεοτόκος. Μένει Παρθένος καί πρό τοῦ τόκου καί ἐν τῷ τόκῳ καί μετά τόκον. Ἄφθορη, Πάναγνη, ὄντως Θεοτόκος. Τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέρχεται σέ Αὐτήν καί συλλαμβάνει στά ἄχραντα σπλάγχνα της τόν ἄφθαρτον καί αἰώνιον Λόγον τοῦ Πατρός, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν τέλειον Θεόν. Προσφέροντας σ’ Αὐτόν τήν ἀνθρώπινη φύση μας, γεννιέται ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Σ’ αὐτό τό Θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ κατοικεῖ ὅλη ἡ Θεότητα.

Σταματᾶ ἡ φθορά τῆς ἁμαρτίας, πού εἰσῆλθε στόν κόσμο μέ τήν παρακοή τῶν πρωτοπλάστων, καί ἀνακαινίζεται ὁ κόσμος ὅλος. Ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ ἀνυψωμένη καί θεωμένη, καταργεῖ τή φθορά καί τόν θάνατο. Μέ τό Ἅγιο Βάπτισμά μας ἑνωνόμαστε μαζί Του, γινόμαστε «κοινωνοί θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. 1, 4), «συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι» (Κολ. 2, 12). Μετέχοντες δέ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἑνωνόμαστε μαζί Του καί μένομε «ἐν αὐτῷ» ( Ἰω. 6, 56). Μέ τή ζωοποιό δύναμη τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, ἑνωνόμαστε μέ τήν Παναγία μας, πού εἶναι «ἡ μήτηρ πάντων τῶν ζώντων», ὅλων τῶν Χριστιανῶν, γιατί ὁ Χριστός μετά τήν Ἀνάστασή Του μᾶς καθιστᾶ ἀδελφούς Του. Χαρακτηρίζει τούς Ἀποστόλους ὡς ἀδελφούς Του: «Ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τήν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται» (Ματθ. 28, 10) καί στήν Ἁγία Μαρία τή Μαγδαληνή, κοντά στόν κενό τάφο Του τῆς λέει: «Πορεύου πρός τούς ἀδελφούς μου καί εἰπέ αὐτοῖς» ( Ἰω. 20, 17). Ἀπολαμβάνομε τοῦ Μυστηρίου τῆς υἱοθεσίας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί καθιστάμεθα «τέκνα τοῦ Οὐρανίου Πατρός» (Ρωμ. 8, 15). « Ὅσοι γάρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοι εἰσίν υἱοί Θεοῦ… ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ ὁ πατήρ» (Ρωμ. 8, 14 - 15).

Γι’ αὐτό καί ἡ Παναγία μας, ὡς Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετέχει πρώτη αὐτή τῶν χαρισμάτων τοῦ (ἐξ αὐτῆς) σαρκωθέντος Θεοῦ μας καί γίνεται μητέρα μας. Εἶναι ἡ «Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν» καί μᾶς σκεπάζει μέ τή χάρη Της καί τήν ἀγάπη Της. Σ’ αὐτήν καταφεύγομε, ζητᾶμε τήν προστασία της στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας. Αὐτήν εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα: «Ἄξιόν ἐστι μακαρίζειν Σέ τήν Θεοτόκον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν…». Εἶναι ἡ Μητέρα ὅλων μας. Ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγωμε; Στή δική της στοργική καί μητρική θαλπωρή, παρηγοριά, στή δική της ἀγκαλιά.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ