Μία παραβολή μέ ἀποδέκτες ὅλους τούς πιστούς καί μέ μηνύματα δύσκολα καί σημαντικά λέγει σήμερα ὁ Κύριος. Ὁ πάμφτωχος «πλούσιος» πονάει στήν κόλαση καί ὁ ἀληθινά πλούσιος Λάζαρος χαίρεται στήν ἀγκαλιά τῆς θεϊκῆς μεγαλοσύνης. Ὁ ἀμετανόητος κολασμένος ζητάει συνέχεια τήν ἄνεση γιά τόν ἑαυτό του. Στήν πραγματικότητα τῆς αἰωνιότητας, ὅμως, καταλαβαίνει μία ἀλήθεια σοκαριστική καί σκληρή. Τώρα πού ὅλα εἶναι καθαρά, καταλαβαίνει τό μεγάλο χάσμα πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν κόλαση καί στή λύτρωση, ἀνάμεσα στή σωτηρία καί στήν καταστροφή.«Χάσμα μέγα ἐστήρικται» ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Ἀβραάμ σάν κεραυνός νά τόν κτυπάει. Αὐτό τό χάσμα εἶναι ἡ τελική καί ἀμετάκλητη καταδίκη του. Αὐτό τό χάσμα συνιστᾶ τήν ἀπόσβεση κάθε ἐλπίδας καί κάθε παρηγοριᾶς. Τί εἶναι αὐτό τό χάσμα πού στέκεται ἀνάμεσα στόν ἀμετανόητο πλούσιο καί στό δικαιωμένο Λάζαρο; Εἶναι ἕνα ἀπέραντο κενό, πού ἀποτελεῖται ἀπό τρία χαρακτηριστικά συστατικά.

Τό πρῶτο συστατικό αὐτοῦ τοῦ χάσματος εἶναι ἡ διαφορά προοπτικῆς πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στή σκέψη τοῦ πλουσίου καί στή σκέψη τοῦ Λαζάρου. Ἡ νοοτροπία τοῦ πλουσίου εἶναι νά δίνει βαρύτητα στά πρόσκαιρα καί αἰσθητά. Ὁ Λάζαρος πιστεύει καί ἐλπίζει στό Θεό. Ὅ,τι ὑποφέρει τό ἀντιμετωπίζει σάν κάτι περαστικό. Ὁ πλούσιος προσπαθεῖ νά ἀπολαύσει ὅ,τι συλλαμβάνουν οἱ αἰσθήσεις του. Ὁ Λάζαρος περιφρονεῖ τίς αἰσθήσεις τοῦ σώματος, διότι ἔχει αἴσθηση τῆς ἀναμενόμενης αἰωνιότητας. Ὁ ἕνας διαχειρίζεται τήν ἐλευθερία του φτηνά καί ἐγωιστικά καί ἔτσι φυλακίζεται στή γῆ. Ὁ ἄλλος διαχειρίζεται τήν ἐλευθερία του κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι ἐλευθερώνεται ἀπό τίς ἀναποδιές τῆς γῆς.

Τό δεύτερο συστατικό τοῦ χάσματος ἀνάμεσα στόν πλούσιο καί στό Λάζαρο εἶναι ἡ ποιότητα τῆς ἀγάπης πού ἔχει ὁ καθένας μέσα του. Καί οἱ δύο ἀγαποῦν, ἀλλά οἱ ἀγάπες τους εἶναι τόσο διαφορετικές ὅσο εἶναι τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι. Ἡ ἀγάπη τοῦ πλουσίου λειτουργεῖ μέσα στά πλαίσια τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῆς ἀδιαφορίας γιά τούς ἄλλους. Ἀγαπάει μόνο τόν ἑαυτό του. Ἀγαπάει μόνον αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, τούς συνδαιτυμόνες του. Ἀγαπάει μόνο τά ὑλικά ἀγαθά καί τίς ἀπολαύσεις του. Ἡ ἀγάπη του εἶναι πήλινη, λασπώδης, φτηνή, μικρόκαρδη καί στενή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Λαζάρου λειτουργεῖ μέσα στά πλαίσια τῆς ἀρετῆς. Εἶναι τόσο ἀνοικτή καί πλούσια πού δέχεται εὐχαριστιακά τά πάντα, ἀκόμη καί τίς θλίψεις, τήν περιφρόνηση, τίς δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς. Ἡ ἀγάπη του ἁπλώνεται πρός ὅλα τά πλάσματα, γι΄ αὐτό καί δέχεται μέ ἁρμονία ὅλα τά πλάσματα σάν πολύτιμους ἐπισκέπτες τῆς καρδιᾶς του. Ὁ ἐξωτερικά φτωχός Λάζαρος εἶναι πλούσιος σέ ἀγάπη ἐσωτερικά. Ἐνῶ φαίνεται ὅτι ταλαιπωρεῖται καί κακοπερνάει, στήν πραγματικότητα ἁπλῶς ἑτοιμάζεται γιά τήν ἀπεραντοσύνη τῆς αἰωνιότητας.

Τό τρίτο συστατικό τοῦ χάσματος ἀνάμεσα στόν πλούσιο καί στό Λάζαρο εἶναι ἡ διαφορά στή γεύση τῆς θεογνωσίας. Ὁ Θεός χαρίζεται καί στούς δύο. Ὅταν πλέον βρίσκονται μπροστά στό Θεό, ἀφοῦ ἔκαναν τό σύντομο πέρασμά τους ἀπό τή γῆ, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ ἀνοίγεται μπροστά τους ἁπλόχερα. Γιά τό Λάζαρο ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ λειτουργεῖ ὡς ἀπόλαυση, γιά τόν πλούσιο ἡ αἴσθηση τῆς θεϊκῆς παρουσίας  λειτουργεῖ ὡς πόνος καί κόλαση. Ἡ διαχείριση τῆς πίστεως ὅσο ζοῦσαν ἔφερε τόν καθένα στήν παρούσα κατάσταση, διότι ἡ πίστη στό Θεό δέν εἶναι διδασκαλία καί ἄποψη, εἶναι σχέση μέ τό Θεό καί βίωμα τῆς παρουσίας Του.

Τό χάσμα δέν εἶναι κάτι πού θά ὑπάρξει στήν αἰωνιότητα. Τό χάσμα «ἐστήρικται» ἀπό τήν παρούσα ζωή. Ὁ τρόπος πού ἀξιολογοῦμε τή ζωή, ἡ ποιότητα μέ τήν ὁποία ἀγαποῦμε, ἡ δεκτικότητά μας στήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καθορίζουν τό μέγεθος τοῦ χάσματος καί τήν πλευρά στήν ὁποία θά τοποθετηθοῦμε. Ὁ μόνος χῶρος στόν ὁποῖο δέν ὑπάρχουν χάσματα εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία καλύπτει τά χάσματα. Ἐμεῖς, ὡς πιστά μέλη της, ἄς εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι πού γεφυρώνουν καί ὄχι πού χωρίζουν, γιά νά ἐλπίζουμε στήν παρηγοριά τοῦ Παραδείσου ἀπό τώρα καί γιά πάντα.

I.M Δ