Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την αγάπη ως χριστιανοί, δεν πρόκειται να  πούμε την αλήθεια, αν την περιγράψουμε ως μια ιδεολογία που σκοπό έχει απλά να κάνει τη ζωή μας και τις σχέσεις στον κόσμο καλύτερη. Μέσα στη σιωπή και την προσευχή, στο σπίτι μας, στο κελί μας, στον ιερό ναό, ανάλογα που έχει ταχθεί ο καθένας με τις επιλογές του, κοιτάζοντας μέσα μας τον γυμνό εαυτό μας, βλέπουμε έστω και θολά αυτό που μας διδάσκει η Αγία Γραφή από το πρώτο κεφάλαιο της, πως ο άνθρωπος είναι ύπαρξη ζωντανή, κατ’ εικόνα  και  καθ’ ομοίωση του Θεού. Πολλές φορές επίσης στην Αγία Γραφή ο Θεός παρουσιάζεται ως Πατέρας που προστρέχει σε κάθε ανάγκη και κίνδυνο και μεριμνά για τη ζωή και καθημερινότητα του ανθρώπου. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης τόσο στις επιστολές του όσο και στο ευαγγέλιο, μας λέει ξεκάθαρα πως ο Θεός είναι η αγάπη που πήρε σάρκα και οστά στον Ιησού Χριστό, που ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος για τη δική μας σωτηρία, όπως πολύ ορθά ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Η αγάπη λοιπόν για μας τους χριστιανούς είναι ο Ιησούς Χριστός που σαρκώθηκε, κήρυξε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε και είναι ο αναμενόμενος Κριτής της οικουμένης, που θα μας κρίνει σύμφωνα με τον νόμο της αγάπης. Μια αγάπη που εκφράστηκε τέλεια πάνω στον Τίμιο Σταυρό, όπου το μαρτύριο, ο πόνος, ο εμπαιγμός ,το πικρό ποτήρι, η θυσία, έστω και πρόσκαιρα της ζωής του Ιησού, έγινε η δική μας σωτηρία την οποία έχουμε τη χάρη, το έλεος την ευλογιά, το δώρημα,  να κοινωνούμε και εμείς αναξίως στο Μυστήριο των Μυστηρίων, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας στη Θεία Λειτουργία. Έτσι μετέχουμε όχι μόνο στα σωτήρια πάθη Του αλλά κυρίως στην ένδοξη Ανάσταση Τού. Ο θάνατος γνωρίζουμε εμείς οι χριστιανοί πως είναι ύπνος και πως όταν ορίσει ο πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός, θα έρθει η Ημέρα Κυρίου που όλοι μας θα έχουμε το άφθαρτο, αναστημένο σώμα του Ιησού και στην δική μας ύπαρξη. Με αυτή την πίστη πορεύεται ανά τους αιώνες η Εκκλησία και άντεξε διωγμούς, αιρέσεις και κάθε λογής πονηριά και κακία του διαβόλου που μισεί θανάσιμα τον άνθρωπο.

Για την πατρίδα μας συμπληρώθηκαν 200 χρόνια ελευθερίας από τον τουρκικό ζυγό και την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Ας σταθούμε για λίγο με τη σκέψη και την καρδιά μας σε αυτό το συγκλονιστικό και θαυμαστό γεγονός. Αν γυρίσουμε νοερά πίσω στους αιώνες σαν ταξίδι στον χρόνο, θα δούμε τα βάρβαρα οθωμανικά στρατεύματα να πραγματοποιούν την άλωση της Κωνσταντινούπολης που είχε χριστιανικό πληθυσμό και πλήθος ιερών ναών και αγιασμάτων προς δόξα Θεού. Μια πόλη που ήταν η Βασιλεύουσα σε όλη τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια χριστιανικών λαών που με ζήλο ιεραποστολικό άναψε τη φλόγα της ιερής πίστης στον χριστιανισμό όπως ακριβώς την περιγράψαμε παραπάνω. Αυτή λοιπόν η πόλη μαγαρίστηκε από αλλόθρησκους που μάλιστα ήθελαν να επιβάλλουν τη δική τους κακοδοξία με κάθε μέσο, κυρίως με τη βία και το σπαθί.Η Πόλη αλώθηκε όχι όμως οι πρόγονοι μας που είχαν αυτή τη πατροπαράδοτη και αποστολική πίστη μέσα στην καρδιά και την ψυχή τους. Σκλαβωμένοι και υποταγμένοι στον οθωμανικό ζυγό οι ζωές, η περιουσία τους, δυστυχώς και τα παιδιά τους με το απάνθρωπο παιδομάζωμα, όμως δεν προτίμησαν ως αληθινοί χριστιανοί την πρόσκαιρη απόλαυση και σωτηρία, αλλά το μαρτύριο και την οδύνη του να είσαι ραγιάς ανάμεσα σε απίστους που μισούν τη ζωή σου, την πίστη σου, που επιθυμούν με λαγνεία γυναίκες και παιδιά. Θρήνος και οδυρμός για την Εκκλησία του Χριστού που τα τέκνα της γίνονται θυσία στο τουρκικό σπαθί, για να μην μαγαριστεί η ψυχή τους από μια ψεύτικη πίστη που απλά θέλει τον Ιησού άνθρωπο. Και πάλι μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης πως όποιος δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού αυτός έχει το πνεύμα του αντίχριστου και δεν αγαπάει αληθινά τον Θεό. Οι ρωμιοί-βυζαντινοί προγονοί μας μπορεί διοικητικά να άλλαξαν αφέντη, να έχασαν τη χριστιανική αυτοκρατορία τους, δεν απώλεσαν ποτέ μα ποτέ την πίστη τους, για αυτό τον λόγο όλους αυτούς του μάρτυρες και ομολογητές του ιερού και αγιασμένου ονόματος του Ιησού Χριστού, στα οθωμανικά σκοτεινά χρόνια, τους κατατάσσει στο αγιολόγιο της ως Νεομάρτυρες, γράφοντας ένδοξες σελίδες με το αίμα τους στην εκκλησιαστική μας ιστορία.

Ένας λαμπρό στολίδι στη χορεία των νεομαρτύρων είναι και ο σήμερα εορταζόμενος άγιος Εφραίμ.Ο Άγιος Εφραίμ λοιπόν, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Μόρφης, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου 1384 μ.Χ. κοντά στον Ληθαίο ποταμό. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα εφτά αδέλφια του, τη δε φροντίδα τους, ανέλαβε η μητέρα του. Σε ηλικία 14 ετών, για να αποφύγει τον εξισλαμισμό και τα γενιτσαρικά σώματα, εισήλθε στη σταυροπηγιακή Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου του όρους των Αμώμων (Καθαρών) Αττικής. Ακολούθησε με ζήλο τον Χριστό και διέπρεψε στο ορός των Αμώμων Αττικής (Περιοχή Νέας Μάκρης). Το 1416 μ.Χ. οι Τούρκοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν την Αττική και ανάγκασαν το Δούκα των Αθηνών να δηλώσει υποταγή στο Σουλτάνο. Το 1424 μ.Χ. οι Τούρκοι εισέβαλαν βίαια στη Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και έσφαξαν όλους τους Πατέρες της Μονής. Ο Άγιος απουσίαζε στη σπηλιά του πάνω στο βουνό για προσευχή και μόλις επέστρεψε αντίκρισε έντρομος τα πτώματα των Πατέρων. Τον επόμενο χρόνο, την 14η Σεπτεμβρίου 1425 μ.Χ., επανήλθαν οι βάρβαροι και βρήκαν τον Άγιο. Τον συνέλαβαν και άρχισαν τα μαρτύρια του, που τελείωσαν στις 5 Μαΐου 1426 μ.Χ. Τον κρέμασαν ανάποδα σ’ ένα δένδρο, που σώζεται ακόμα, τον κάρφωσαν στα πόδια και το κεφάλι, και τέλος διαπέρασαν με αναμμένο ξύλο το σώμα Του.

Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για την αγάπη να τη δούμε έμπρακτα στα μαρτύρια των αγίων μας, στα αγιασμένα λείψανα τους, στην θεοφιλή ζωή τους, ατενίζοντας αλλά και σημειώνοντας με ευλάβεια και συναίσθηση τον Τίμιο Σταυρό! Αυτή είναι η αγάπη, είναι ο Ίδιος ο Θεός!

Δημήτριος Τζαφέρης

Θεολόγος Λαμπαδάριος Ιερού μας Ναού.