Λαμπρή ἡμέρα ξημέρωσε σήμερα, διότι γιορτάζει ἡ ἁγία μας Ὀρθοδοξία. Ἡμέρα χαρᾶς ἀλλά καί πολλῶν σκέψεων, καθώς προβληματιζόμαστε γιά τήν πορεία τῶν Ὀρθοδόξων στή σύγχρονη πραγματικότητα.Ὁ κόσμος διψάει γιά τά γάργαρα νάματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἐπειδή τελμάτωσε μέσα στά λασπόνερα τῆς πτώσης, τῶν ἀδιεξόδων καί τῆς ἀπέραντης θλίψης. Ἄν θέλουμε νά φωτίσουμε τά σκοτάδια πού μᾶς πνίγουν, χρειάζεται νά μελετήσουμε τό περιστατικό πού περιγράφεται στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, γιά νά καταλάβουμε τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί ποιό εἶναι τό ἔργο της.Ὁ Κύριος συναντάει τό Φίλιππο καί τόν προσκαλεῖ κοντά Του. Ὁ Φίλιππος προσκαλεῖ καί τό φίλο του Ναθαναήλ σ’ αὐτή τή γνωριμία μέ τό Σωτήρα Χριστό. Μετά τήν πρόσκληση πού λαμβάνει ὁ Φίλιππος δέν ἀναπαύεται στή σχέση πού ἄνοιξε μέ τό Χριστό, ἀλλά θέλει νά κάνει συμμέτοχο αὐτῆς τῆς σχέσης καί τόν καλύτερο φίλο του. Ἔτσι «εὑρίσκει Φίλιππος τόν Ναθαναήλ» καί εὐαγγελίζεται τό μήνυμα τῆς σωτηρίας.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ χῶρος τῆς συνάντησης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἀληθινό Θεό. Ὄχι τό θεό πού δημιουργεῖ ἡ ἀνθρώπινη σκέψη, πού εἶναι ὁ θεός τῶν διαφόρων θρησκειῶν, ἀλλά τόν Ἕνα καί Μοναδικό Θεό πού ἀποκαλύπτεται καί ψάχνει τόν κάθε ἄνθρωπο, γιά νά κάνει σχέση μαζί του. Εἶναι ὁ Θεός πού, γιά νά ἐπιτύχει αὐτή τή σχέση, δέ δίστασε νά κατέβει στόν κόσμο καί νά φορέσει τήν ἀνθρώπινη σάρκα. Εἶναι ὁ Θεός πού τιμᾶται μέσα ἀπό τίς ἱερές εἰκόνες, οἱ ὁποῖες ἱστοροῦν αὐτή τήν ἐνανθρώπηση καί τίς ὁποῖες λιτανεύουμε σήμερα, γιά νά ὑποδηλώσουμε πώς αὐτή ἡ σχέση μέ τό σαρκωμένο Θεό πέτυχε καί ἔφερε ὡς ἀποτέλεσμα τή δική μας θέωση.Ἀλλά τό πανηγύρι σήμερα δέν τελειώνει μέ τή λιτανεία καί τούς παιάνες τοῦ θριάμβου. Εἶναι ἀπαραίτητο αὐτό τό βίωμα τῆς γνωριμίας μας μέ τόν Κύριο νά τό μοιραστοῦμε μέ τούς ἄλλους, διότι μόνον τότε ἡ Ὀρθοδοξία βρίσκει τό ἀληθινό νόημα καί πλήρωμά της. Ὁ θησαυρός πού ἀπολαμβάνουμε δέν μειώνεται ἐάν τόν μοιραστοῦμε, ἀλλά μάλλον αὐξάνεται. Ὅπως «εὑρίσκει Φίλιππος τόν Ναθαναήλ», ἔτσι καθημερινά ψάχνουμε κι ἐμεῖς νά βροῦμε τόν κάθε «Ναθαναήλ», γιά νά τοῦ γνωρίσουμε τό Χριστό. Γιά τό λόγο αὐτό ἡ σημερινή Κυριακή εἶναι ἐπίσης ἀφιερωμένη στήν ἱεραποστολή, ὡς κύριο γνώρισμα τῆς πνευματικῆς προκοπῆς τοῦ ἀληθινοῦ πιστοῦ.

Ἐάν μελετήσουμε τήν πραγματικότητα πού μαζί μέ τούς ἀδελφούς μας ζοῦμε, θά δοῦμε πώς ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ στέκει ὡς ἡ κύρια αἰτία ὅλων τῶν προβλημάτων πού μᾶς ταλανίζουν. Τότε θά νιώσουμε πώς δέν μποροῦμε νά ἐφησυχάζουμε στίς δάφνες τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὅταν οἱ ἄλλοι μένουν ἀμέτοχοι σ’ αὐτό τό μυστήριο καί σ’ αὐτή τή χαρά. Θά νιώσουμε τήν ἀφόρητη ἀνάγκη νά μιλήσουμε ὄχι γιά αὐτά πού ξέρουμε ἀλλά γιά αὐτά πού βιώνουμε. Ὁ ἀληθινά ὀρθόδοξος «εὑρίσκει» τό φίλο του, τόν ἀδελφό του, τό συγγενή του, τό συνάνθρωπό του, τό συνεργάτη, τό γείτονα, τό συνοδοιπόρο του στή ζωή, γιά νά τοῦ μιλήσει γιά τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς. Ὁ ἀληθινά ὀρθόδοξος πονάει γιά τήν ἄγνοια καί τήν ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στό Χριστό. Πονάει, ὅταν βλέπει τήν ἀποτυχία, τήν ἀπελπισία, τήν κενότητα, τήν ἐπιφανειακότητα, τήν προχειρότητα, τήν ἀνοησία νά καταλαμβάνουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Πονάει, ὅταν βλέπει τούς νέους ἀνερμάτιστους νά συλλαμβάνονται θύματα τῶν ἀρρωστημένων ἐπιδιώξεων κάποιων ἄνομων συμφερόντων. Πονάει, ὅταν βλέπει τούς ἡλικιωμένους νά σβήνουν βασανιστικά μέσα στήν ἀδιαφορία καί στόν καιροσκοπισμό τῶν δικῶν τους ἀνθρώπων. Πονάει, ὅταν βλέπει τή μετανάστευση, τήν προσφυγιά, τήν ἀσθένεια, τήν ἀδικία, τήν ἐκμετάλλευση, τό φανατισμό, τή μισαλλοδοξία νά θριαμβεύουν. Ἐπειδή πονάει, δέν κρατάει τό πολύτιμο ἀγαθό τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά προσπαθεῖ καί ἐνεργεῖ κατάλληλα, γιά νά τό σκορπίσει σέ ὅσους τό ἔχουν ἀνάγκη.

«Εὑρίσκει Φίλιππος τόν Ναθαναήλ» ἀκούσαμε σήμερα. Ἐμεῖς ἄς ψάξουμε νά βροῦμε τόν κάθε ἄνθρωπο πού ἀγνοεῖ τό Χριστό. Ἄς μιλήσουμε γιά τόν Κύριο, ἀλλά περισσότερο ἄς δείξουμε τόν Κύριο μέ τή ζωή μας. Μέ τό ἦθος, τήν εὐγένεια καί τή χαρά μας θά κεντρίσουμε τόν ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων, ἔτσι ὥστε νά μᾶς ἀκολουθήσουν στό μονοπάτι τῆς θεογνωσίας, στήν ἐμπειρία τῆς ἕνωσης μέ τό Χριστό, πού μακάρι νά τήν ἀπολαύσουμε ὅλοι μαζί.

Ι.Μ Δ