«…Ω τι φωνή θεία ήτον εκείνη, Θεάνθρωπε Ιησού Χριστέ, όπου εξεφώνησες εις τους αγίους σου Αποστόλους!.Όθεν καν τύραννοι μας φοβερίζουν… ημείς δεν φοβούμεθα… καν πτω­χεία μας ­στενοχωρή, δεν μας ­μέλει· καν ­ασθένειαι μας ενοχλούσιν, ημείς δεν καταπίπτομεν· και απλώς ειπείν, καν ο­­­ποιαιδήποτε θλίψεις και ­δυστυχίαι μας εύρουν, είτε εκ ­Δαιμόνων, είτε εξ ανθρώπων, ημείς ταύτην μόνην την γλυκυτάτην σου φωνήν και επαγγελίαν ενθυμούμενοι, ευθύς παρηγορούμεθα, ευθύς ευφραινόμεθα, και ευθύς κάθε μας λύπη εις χαράν μεταβάλλεται· φανταζόμεθα γαρ ότι είσαι παρών εις ημάς αοράτως και μυστικώς συ ο παμφίλτατος και γλυκύτατος ημών Δεσπότης, και μας ενδυναμόνεις εις τας ασθενείας μας, μας παρηγορείς εις τας ­θλίψεις και ­περιστάσεις μας, και μας λέγεις εις την καρδίαν τρόπον τινά· Μη φο­βείσθε· εγώ είμαι με ε­­­σας· “Ι­­δού εγώ ειμι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώ­νος”».

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης