Δύο μεγάλες αποστολικές μορφές μας προβάλλει σήμερα η Εκκλησία μας, τον Πέτρο και τον Παύλο τους πρωτοκορυφαίους τους οποίους τιμήσαμε με την εβδομαδιαία νηστεία αλλά και με την σημερινή Ευχαριστιακή Σύναξη. Ας προσπαθήσουμε να τους περιγράψουμε.

Από τη μία ο Πέτρος. Ένας θαρραλέος και δυναμικός άνθρωπος. Εκείνος που όταν τον κάλεσε ο Χριστός μαζί με τ΄ αδέλφια Του τον Ανδρέα και τον Ιωάννη εγκατέλειψαν την βάρκα και τον πατέρα Τους για να τον ακολουθήσουν. Εκείνος που δεν ήθελε να του πλύνει τα πόδια ο Διδάσκαλος στον Μυστικό  Δείπνο και που τον διαβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο να τον αρνηθεί και ότι θα βάδιζε μαζί του μέχρι τον θάνατο. Εκείνος που τρεις φορές λύγισε από φόβο ανθρώπινο και τρεις φορές αρνήθηκε Εκείνον που λάτρεψε.

Από την άλλη ο Παύλος. Ένας φοβερός διώκτης των χριστιανών, ένας φανατισμένος σφαγέας των οπαδών του Εσταυρωμένου, ένας ορκισμένος εχθρός της Εκκλησίας Του Χριστού, ένας άνθρωπος που ζούσε για να καταδιώκει τον ίδιο τον Θεό. Και όμως. Οι δύο αυτοί πρώην αρνηταί του Χριστού έγιναν οι πρώτοι των Μαθητών, οι κορυφαίοι των Αποστόλων, οι βάσεις του Ευαγγελίου, οι Διδάσκαλοι της Οικουμένης και ιδιαίτερα ο Παύλος, πρώτος μετά τον ένα  και Διδάσκαλος των Εθνών, οι οποίοι με το αλέτρι του κηρύγματος όργωσαν την χέρσα γη της απιστίας και έσπειραν τον Θείο σπόρο.

Οι δύο απόστολοι που εορτάζoυμε σήμερα μας δίνουν ένα μήνυμα : ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει η στιγμή της επιστροφής. Ο Θεός που επιθυμεί την σωτηρία μας βρίσκει τρόπους για να αναστήσει από τον πνευματικό θάνατο και να οδηγήσει στην χαρά της ζωής όσους απομακρυνθήκαμε από κοντά Του. Στην αγάπη του Χριστού δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο. Η ιστορία της Εκκλησίας είναι γεμάτη από περιστατικά Αγίων που ύστερα από μία ζωή αμαρτωλή επέστρεψαν στον Χριστό, κουρασμένοι από το βάρος των αμαρτιών, άνοιξαν την καρδιά Τους στον Χριστό δια μέσου του πνευματικού τους, και με την λατρευτική ζωή οικοδόμησαν την καινούργια πορεία, την εν Χριστώ ζωή.Ας πάρουμε το μήνυμα όλοι μας, και ας ανταποκριθούμε ανάλογα.