Σήμερα, στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου. Σ’ αὐτό ὁ Χριστός ξεδιπλώνει τήν ἀπέραντη ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τά πλάσματά Του. Καλεῖ τούς πιστούς νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς ψυχοκτόνες μέριμνες τοῦ κόσμου καί νά ἀφεθοῦν στήν πρόνοια καί φροντίδα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, γιά νά ἀπολαύσουν ἀπό τώρα τή χαρά καί τή μακαριότητα τῆς Βασιλείας Του.Ἕνα ἀπό τά κελεύσματα τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές Του εἶναι ἡ φράση «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», διότι πράγματι δέν εἶναι δυνατόν κάποιος νά ὑποταχτεῖ ταυτόχρονα σέ δύο ἀφέντες. Ἡ ἀφιέρωση σέ κάποιο ἀφεντικό εἶναι ὁλοκληρωτικό καί ἀμετάκλητο δόσιμο. Ἡ ἀπόλυτη ἀφιέρωση κάποιου στό ἀφεντικό του καθιστᾶ  αὐτή τήν πράξη ἀληθινή καί αὐθεντική. Ὅταν κάποιος ἀλληθωρίζει ἀνάμεσα σέ δύο ἀφεντικά, τότε εἶναι ψεύτης καί ὑποκριτής. Αὐτό, λοιπόν, ξεκαθαρίζει σήμερα ὁ Χριστός, καθώς μᾶς λέγει πώς δέν θέλει κοντά Του ὑποκριτές, πού ἀπό τή μία πλευρά ἀφιερώνονται σ’ Ἐκεῖνον καί ἀπό τήν ἄλλη ἀλληθωρίζουν πρός τόν διάβολο ἤ πρός τόν ἐγωισμό τους.

Ὁ Λυτρωτής καί Σωτήρας μας ἦλθε νά ἑνωθεῖ μαζί μας καί ἐπιθυμεῖ τή δική μας σχέση καί ἕνωση μαζί Του. Μᾶς χάρισε τό πρόσωπό Του γιά νά Τόν ἀγαπήσουμε, γιά νά ἀποκτήσουμε μία σχέση ζωντανή, μία σχέση ὑπαρξιακή, οὐσιαστική, μία σχέση χωρίς πισωγυρίσματα καί ἀναβολές. Ὁ Χριστός παραθέτει τόν ἑαυτό Του σέ κάθε μυστήριο καί περισσότερο στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, γιά νά προσλάβουμε καί νά κοινωνήσουμε μέ ἕναν Θεό πού σπάζει ὅλα τά ὅρια καί ὑπερβαίνει ὅλα τά ἐμπόδια, προκειμένου νά συνευρεθεῖ μέ τό κτίσμα Του καί νά θεώσει τόν καθένα ἀπό μᾶς καί ὅλους μαζί.Ὅταν ἕνας Θεός κάνει αὐτή τήν ἀπερινόητη συγκατάβαση, αὐτή τήν ἀπίστευτη κάθοδο πρός ἐμᾶς, ποιός μπορεῖ νά εἶναι τόσο ἀναίσθητος ἤ τόσο ἀνόητος ὥστε νά κρατήσει τόν ἑαυτό του χωρισμένο ἀπό τόν Χριστό; Ὅταν ἕνας Θεός μᾶς προσκαλεῖ κοντά Του, εἶναι θανάσιμη ἐπιπολαιότητα νά τρέχουμε μακριά Του, ἀλλά εἶναι ἀκόμη πιό καταστροφικό ἄλλοτε νά ὑποτασσόμαστε σ’ Ἐκεῖνον καί ἄλλοτε νά Τόν προδίδουμε. Ὁ Κύριος ἔρχεται σ’ ἐμᾶς, μᾶς ἀγαπάει, μᾶς περιμένει, μᾶς συγχωρεῖ, μᾶς προστατεύει. Ζητάει, ὅμως, νά εἴμαστε ξεκάθαροι καί εἰλικρινεῖς. Θέλει νά ξέρουμε τί κάνουμε καί ὅ,τι κάνουμε νά τό κάνουμε συνειδητά. Θέλει ἤ νά ὑποταχτοῦμε σ’ Ἐκεῖνον ἤ ὄχι. Ἐάν ἀφιερωθοῦμε στή δική Του ἀγάπη, δέν θέλει νά βάλουμε ὁ,τιδήποτε ἄλλο πάνω ἀπ’ αὐτή.

Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἀπό πειρασμούς. Ἀμέτρητα θέματα, ὑποθέσεις, προβλήματα, σχέσεις, ἐπιθυμίες, σχέδια, προοπτικές ἔρχονται καθημερινά νά μᾶς κλέψουν τό ἐνδιαφέρον. Ὁ νοῦς σκοτίζεται, ἡ καρδία μολύνεται, ἡ ψυχή ἀσθενεῖ, τό πνεῦμα εὐτελίζεται, ὅταν κάνουμε λανθασμένη χρήση τῆς ἐλευθερίας μας. Ὅταν προσπαθοῦμε νά συνδυάσουμε τήν ἀγάπη γιά τόν κόσμο μέ τήν ἀγάπη γιά τόν Θεό, τότε εἶναι σίγουρο πώς θά χάσουμε καί τά δύο. Ὁ Θεός δέν ἀνέχεται ἄλλες ἀγάπες καί ὁ κόσμος δέν ἀντέχει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ἐπιλέξουμε τόν Θεό, τότε Ἐκεῖνος θά καθορίσει τίς ὑπόλοιπες ἐπιλογές μας. Ἐάν ἐπιλέξουμε κάτι ἄλλο, τότε ὁ Θεός ποτέ δέν θά γίνει δικός μας. Μπορεῖ νά παραμείνει συμπαθής, ἀλλά ποτέ δέν θά ἑνωθεῖ μαζί μας, ποτέ δέν θά γίνει ἀπόλυτα οἰκεῖος, διότι ἐμεῖς ποτέ δέν θά Τοῦ δώσουμε τό περιθώριο νά ἁπλώσει τήν ἀγάπη Του στό πρόσωπό μας.Ὁ Χριστός σήμερα μᾶς ἐξηγεῖ πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ντύνει τά λουλούδια, ταῒζει τά πουλιά, φροντίζει γιά κάθε λεπτομέρεια τῆς ζωῆς μας. Μᾶς καλεῖ νά μήν ἐπιτρέψουμε σέ καμία λεπτομέρεια νά καταλάβει τό ἐνδιαφέρον μας. Νά μή βάλουμε ἄλλο ἀφεντικό στήν ὕπαρξή μας ἐκτός ἀπό τόν Θεάνθρωπο Σωτήρα μας. Ἐάν ἀφήσουμε τίς ἐπιθυμίες, τά συμφέροντα, τήν ἁμαρτία, τίς κοσμικές συγκαταβάσεις, τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο νά κυριαρχήσει στήν ὕπαρξή μας, ἐάν ὑποταχτοῦμε σέ κάτι ἄλλο πέρα ἀπό τόν Χριστό, τότε θά μείνουμε ξένοι ἀπό τόν Χριστό.

Ὁ Κύριος εἶναι ξεκάθαρος ἀπέναντί μας. Μᾶς διευκρινίζει μέ ἀπόλυτη τιμιότητα πώς «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Καθώς ἀκοῦμε αὐτόν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, καλούμαστε νά κάνουμε τήν τελική ἐπιλογή τοῦ ἀφεντικοῦ μας. Ἐάν διαλέξουμε ὡς ἀφέντη καί κύριο τῆς ζωῆς μας τόν Χριστό, τότε μᾶς περιμένει ἡ ἀγάπη, ἡ φροντίδα, ἡ χαρά καί ἡ ἐλπίδα τῆς πατρικῆς Του δύναμης. Ἐάν ἀπορρίψουμε τόν Κύριο καί ἀφιερώσουμε τόν ἑαυτό μας σέ ἄλλο ἀφεντικό, τότε θά εἰσπράξουμε τό ἄγχος, τήν πίκρα, τή μοναξιά, τήν ἀποκαρδίωση καί τά ἀδυσώπητα χτυπήματα τῆς ζωῆς, πού εἶναι τό λογικό ἀποτέλεσμα τῶν παράλογων ἐπιλογῶν μας. Ὅ,τι διαλέξουμε αὐτό καί θά ζήσουμε. Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά διαλέξουμε Ἐκεῖνον. Ἐφόσον τό κάνουμε, μᾶς περιμένει ἡ αἰώνια ζωή τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὑπέρφατη ἐμπειρία τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, πού ξεκινάει ἀπό τώρα καί δέν τελειώνει ποτέ.

Ι.Μ Δ