Είναι φορές που νιώθω να με πνίγει το δίκιο κι άλλες πάλι, που δίχως να το καταλαβαίνω, μάλλον το πνίγω εγώ... Πόσο συχνά άραγε δε συγχύζομαι, επειδή πιστεύω ότι κάποιος καταπατεί τα δικαιώματά μου... Με θίγει... Δε με σέβεται... Όσο περισσότερο όμως το σκέφτομαι, τόσο συνειδητοποιώ πως το ίδιο μπορεί να κάνω κι εγώ.

Και κάπου εκεί, παίρνω την υπόθεση λίγο αντίστροφα. Πόσο συχνά δεν παραπονιέμαι, γιατί ο άλλος, ο ξένος ή ακόμα κι ο φίλος, με αδίκησε, χωρίς να μπει στιγμή στη θέση μου... Όμως σαν το καλοσκέφτομαι, ανακαλύπτω πως ο άλλος δεν είναι τόσο διαφορετικός από μένα. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθώ.

Την ακολούθησα πρώτη φορά, την ώρα που τον κατέκρινα, επειδή κατά τη γνώμη μου, πίστεψα πως με αδίκησε. Παρασυρμένος από τον πληγωμένο μου εγωισμό, τον καταδίκασα αυτοστιγμεί, χωρίς να του αναγνωρίσω κανένα ελαφρυντικό ή να μπω στη θέση του, έστω για  ένα λεπτό… Δίχως να εξετάσω την πρόθεση και την προαίρεσή του, στηρίχτηκα, απλώς, στο αποτέλεσμα και στα ψυχρά γεγονότα. Μπροστά σε τέτοια ψυχρή καρδιά και λογική, η συμπόνια κι η συγχώρεση τράπηκαν σε άτακτη φυγή.

Όμως δεν πάτησα στα χνάρια του ''άδικου'' μόνο σε αυτό το σημείο... Δεν μπορεί να είμαι εγώ ο μόνος δίκαιος σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν είναι δυνατόν ό, τι κάνω κι ό, τι επιλέγω να είναι και το σωστό. Κάπου θα έχω κάνει λάθος κι εγώ... Κάποιον θα έχω αδικήσει... Εκούσια ή ακούσια, ποιος το εξετάζει, άραγε; Μόνον ο Θεός. Το θέμα είναι πως έχω βλάψει κάποιον, δίχως να μπω στιγμή στη θέση του ή να υπολογίσω τις συνέπειες στη ζωή του.

Σιγά σιγά λοιπόν αντιλαμβάνομαι πως ως τα τώρα στη ζωή μου περνιόμουν για αδικημένος και βαυκαλιζόμουν ως δίκαιος, παραγνωρίζοντας ή δικαιολογώντας τα τόσα στραβά μου.... Η ομάδα που υποστήριζα ήταν η καλύτερη, η κομματική παράταξη, που ακολουθούσα τυφλά, ήταν η καταλληλότερη και γενικώς οι επιλογές μου υπερτερούσαν σε σχέση με αυτές των ''άλλων''... Πόση αλαζονεία έκρυβα μέσα μου, χωρίς να το συνειδητοποιώ. Ήμουν κι εγώ ένας άλλος Φαρισαίος, που κοίταζε τον κόσμο από ψηλά, θεωρώντας ότι είναι καλύτερος από τον άλλον, τον δίπλα, τον αδελφό...

Τον άσωτο αδελφό...  τον κάθε ταπεινό τελώνη ή αρχιτελώνη, απέναντι στον οποίο στεκόμουν αδελφός-κριτής, τιμητής σκληρός και άτεγκτος, δίχως να νιώθω πως μέσα στη δικαίωσή μου, εγώ ήμουν, πραγματικά, ο άσωτος, ο αμετανόητος..!

Καιρός λοιπόν να πέσω κι εγώ με το πρόσωπο στην γη και να βροντοφωνάξω ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Αλλά και να απλώσω ένα χέρι συγχωρητικότητας στον αδελφό μου που αδίκησα, με αδίκησε, ποιος ξέρει! Το πείσμα και ο εγωισμός μας έχει στερήσει πολύτιμο οξυγόνο από την ψυχή μας. Ας μην ασφυκτιούμε άλλο. Ας μην κρατάμε άλλους κόμπους μέσα στην ψυχή μας. Εύκολο είναι: ένα συγνώμη να ζητήσεις, ένα συγνώμη να δεχτείς. Μια αγκαλιά να ανοίξεις για να τους χωρέσει όλους. Σ’ αυτήν την ανοιχτή αγκαλιά με τους όλους μέσα ριζώνει ο Παράδεισος. Καιρός μας να επιστρέψουμε.

Π.Π