|
 |
Αρχική » Επίκαιρα κείμενα
Σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο μάς μεταφέρει στην ακροθαλασσιά της Γαλιλαίας, εκεί όπου περπατούσε Χριστός, εκεί όπου ο Λόγος έγινε φωνή και η φωνή κάλεσμα: «Δεύτε οπίσω μου». Όχι σε λόγια υψηλά και δυσνόητα. Όχι σε ρητορικές τεχνικές ή φιλοσοφικά σχήματα. Αλλά σε μία απλή, γυμνή προστακτική της αγάπης. Μια πρόσκληση που δεν φωνάζει, αλλά δεν μπορείς και να την αγνοήσεις. Σαν τη φωνή της συνείδησης.Ο Χριστός δεν πήγε σε πανεπιστήμια ούτε σε ανακτορικά συμβούλια για να καλέσει μαθητές. Πήγε στη βάρκα. Εκεί που μυρίζει ιδρώτας, αλάτι και απλότητα. Εκεί που οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι, αλλά όχι εξαντλημένοι από την έπαρση. Εκεί βρίσκει τους πρώτους Του. Και τους λέει απλά: “Ακολουθήστε με”. Ακολουθώ σημαίνει εγκαταλείπω. Κάτι αφήνω πίσω. Και κάτι εμπιστεύομαι. Αυτοί οι απλοί ψαράδες άφησαν το δίχτυ, την οικογένεια, την περιουσία. Δεν ήξεραν πού πάνε, αλλά ήξεραν ποιον ακολουθούν. Γιατί, αδελφοί μου, δεν χρειάζεται να ξέρουμε τα πάντα για το αύριο, αρκεί να είμαστε βέβαιοι για το ποιος είναι δίπλα μας σήμερα.
Και προσέξτε, αδελφοί μου. Δεν είπε στους μαθητές Του: «Γίνετε άγιοι πρώτα, και μετά ελάτε». Δεν είπε: «Διορθωθείτε πρώτα και ύστερα θα σας δεχτώ». Όχι! Πρώτα τους κάλεσε, μες στην ατέλειά τους, μες στη σκόνη του μόχθου, με τα χέρια γεμάτα αγκίστρια και μυρωδιά θάλασσας. Και μετά τους έκανε ό,τι Εκείνος ήθελε. «Καὶ ποιήσω ὑμᾶς» — αυτό είναι το έργο του Χριστού. Όχι «να γίνετε μόνοι σας», αλλά «να σας κάνω Εγώ». Εσύ δώσε Του το πρόθυμο «ναι» σου, και Εκείνος θα κάνει την υπόλοιπη μεταμόρφωση.Δεν σου ζητάει την τελειότητα, ζητάει τη διάθεση. Ζητάει καρδιά που να λέει: «Κύριε, δεν είμαι ικανός, μα Σε αγαπώ. Σε εμπιστεύομαι. Κάνε με ό,τι Εσύ θέλεις». Και τότε Εκείνος θα πάρει το μηδενικό και θα το ενώσει με τη θεότητά Του. Και το τίποτα γίνεται φως. Γίνεται μαθητής. Γίνεται άγιος.Κι αυτοί οι πρώτοι τέσσερις, Πέτρος, Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης, δεν ήξεραν τότε τι σημαίνει αυτό το κάλεσμα. Δεν ήξεραν ότι θα μαρτυρήσουν, δεν ήξεραν ότι θα ποτίσουν τη γη με το αίμα τους. Δεν ήξεραν καν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ήξεραν μονάχα Ποιον ακολουθούν. Και αυτό τους έφτανε. Γιατί, όταν ο Χριστός βαδίζει μπροστά, ο φόβος κάνει πίσω.Αλλά προσέξτε: στην εποχή μας, το κάλεσμα του Χριστού δεν ακούγεται όπως τότε. Δεν περπατάει πια στις ακτές, περπατάει μέσα από ανθρώπους. Από το πρόσωπο του αδελφού, από τη φωνή ενός φτωχού, από το βλέμμα του πεινασμένου, από την απελπισία του φυλακισμένου. Εκεί είναι το «Δεύτε οπίσω μου» του καιρού μας. Όποιος αδιαφορεί, δεν απορρίπτει τον φτωχό. Απορρίπτει τον Χριστό. Και ποιος μπορεί να ακούσει τη φωνή Του και να μείνει αδιάφορος; Ποιος μπορεί να δει Εκείνον που σταυρώθηκε για μας και να Του πει: «Δεν έχω χρόνο τώρα»;Σήμερα ο Χριστός σού λέει κι εσένα: Δεύτε οπίσω μου. Όχι για να αφήσεις αναγκαστικά τη δουλειά σου ή το σπίτι σου. Αλλά για να αφήσεις τη σκληρότητα. Την αδιαφορία. Το «δεν βαριέσαι». Το «θα δω αύριο». Εκείνο το ψεύτικο αύριο που ποτέ δεν έρχεται. Σε καλεί να Τον ακολουθήσεις με την καρδιά, με τα έργα, με την ελεημοσύνη, με τη συγχώρεση. Γιατί η μαθητεία στον Χριστό δεν είναι μια θεωρία, είναι ζωή. Είναι φλόγα.
Ο Χριστός δεν ζητάει από εμάς να γίνουμε σπουδαίοι, ζητάει να Τον αγαπήσουμε. Να πιστέψουμε ότι αξίζει να δώσουμε τη ζωή μας γι’ Αυτόν, όπως Εκείνος την έδωσε πρώτος για εμάς. Και μάλιστα όχι όταν ήμασταν άγιοι, αλλά ενώ ακόμη ήμασταν εχθροί Του! Εμείς, που Τον σταυρώσαμε με την αμαρτία μας, γινόμαστε μαθητές Του, αν πούμε ένα ταπεινό «ναι».Και το έργο Του; Μας λέει: «ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Όχι για να κυριαρχήσεις στους άλλους, αλλά για να τους τραβήξεις από το βυθό της απόγνωσης. Όχι με δίχτυα εξαναγκασμού, αλλά με την αγάπη. Όχι για να χτίσεις αυτοκρατορίες, αλλά για να φτιάξεις ψυχές. Να ψαρεύεις όχι με απειλή, αλλά με έλεος. Όχι για να δείξεις πόσο δυνατός είσαι εσύ, αλλά πόσο μεγάλος είναι Εκείνος. Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Ποιον ακολουθώ; Τον Χριστό, ή τον εαυτό μου; Την Αγάπη ή τη φιλαυτία; Το σταυρό ή την καλοπέραση; Τα δίχτυα της Αποστολής ή τα δίχτυα του εγωισμού;Και αν ως τώρα κοιμόμασταν, ας ξυπνήσουμε, όπως είπες εσύ, αδελφέ μου, πριν μας καταλάβει ο ύπνος της αδιαφορίας. Γιατί η Κλήση Του δεν αναβάλλεται. Κάθε μέρα που περνάει χωρίς να ακολουθούμε το Χριστό είναι μια μέρα λιγότερη ζωής. Και κάθε βήμα προς Εκείνον είναι μια αιωνιότητα πιο κοντά στην αγάπη.Ας πούμε σήμερα, όχι απλώς με τα λόγια, αλλά με τη ζωή μας: Κύριε, ναι, Σε ακολουθώ! Όπου κι αν πας, ό,τι κι αν ζητήσεις. Γιατί μόνο Εσύ έχεις λόγια ζωής αιωνίου. Aμήν.
|
|
Πατήστε εδώ για να το δείτε