Τόν πρωτόκλητο ἀπόστολο Ἀνδρέα τιμάει σήμερα ἡ ζῶσα καί ἑνωμένη οἰκουμενική Ἐκκλησία. Τά γεγονότα τῆς γνωριμίας του μέ τόν Χριστό τά παρακολουθήσαμε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Τόν εἴδαμε νά ἀκολουθεῖ τόν Ἰησοῦ, νά συνειδητοποιεῖ τό μεγαλεῖο τοῦ θεϊκοῦ Διδασκάλου καί νά ὁδηγεῖ κοντά στόν Κύριο τόν ἀδελφό του, τόν Πέτρο. Γιά νά πετύχει τήν προσέλκυση τοῦ Πέτρου στόν Χριστό χρησιμοποιεῖ μιά φράση: «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν». Ἡ προσμονή τοῦ Μεσσία ἦταν ἕνας πόθος πού ἔδινε δύναμη στόν λαό μέσα στίς ἱστορικές του περιπέτειες. Ὁ περιούσιος λαός ἤξερε ὅτι, ὅταν ἐρχόταν ὁ Μεσσίας, θά τόν ἐλευθέρωνε ἀπ’ ὅλα τά δεινά του. Ἡ λέξη Μεσσίας ἑρμηνεύεται μέ τή λέξη Χριστός, διότι εἶναι αὐτός πού χρίεται, γιά νά γίνει βασιλιάς ἤ ἀρχιερέας ἤ προφήτης. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι χρισμένος ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ἔχει δηλαδή τήν ἐξουσία νά εἶναι ταυτόχρονα καί Βασιλιάς καί Ἀρχιερέας καί Προφήτης. Αὐτά τά τρία ἀξιώματα συνυπάρχουν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μέαὐτή τήν τριπλή ἐξουσία ὁ Κύριος ἀπεργάζεται τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ὅταν ὁ Ἀνδρέας λέγει στόν ἀδελφό του Πέτρο: «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν», σημαίνει ὅτι βρέθηκε τό πρόσωπο ἐκεῖνο πού θά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε μορφή δουλείας, ἐξωτερική καί πνευματική. Ὁ Ἀνδρέας ἐνθουσιάστηκε ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ Ἰησοῦ. Στόν Θεάνθρωπο Κύριο εἶδε τόνΒασιλιά, τόν Διδάσκαλο, τόν Ἀρχιερέα. Διαισθάνθηκε, ἀπό τίς ὧρες πού πέρασε μαζί Του, πώς εἶχε νά κάνει μέ τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου. Θέλχτηκε ἀπό τά τρία αὐτά χαρακτηριστικά, πού ἔβγαιναν ὡς ἀπαύγασμα καί ὡς ἀκτινοβολία ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Στόν Χριστό εἶδε τήν ἀρχοντιά τοῦ Βασιλιᾶ, τή σοφία τοῦ Διδασκάλου καί Προφήτη, τό μεγαλεῖο καί τήν ἱεροπρέπεια τοῦ Ἀρχιερέα. Ἔγινε ὁ πρῶτος πιστός μαθητής τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔνιωσε νά ἐλευθερώνεται μέσα ἀπό τή σοφία, τή δύναμη καί τή θυσία τοῦ Κυρίου. Ἔνιωσε ἐπίσης βαθύτατη ἀνάγκη νά ἀναγγείλει τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία πρῶτα στά πιό κοντινά του πρόσωπα, ὅπως ἦταν ὁ ἀδελφός του, ὁ Πέτρος, καί ὕστερα σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα μέ τήν ἱεραποστολική του δράση. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων ἔγινε ἔργο ζωῆς γιά τόν Ἀνδρέα καί δέν τελείωσε παρά μόνο μέ τόν μαρτυρικό του θάνατο.

Ἄν θέλουμε σήμερα νά μιμηθοῦμε τόν Πρωτόκλητο ἀπόστολο Ἀνδρέα, ἄς προσπαθήσουμε νά κάνουμε τό μήνυμά του στάση ζωῆς. Τό μήνυμα τοῦ σήμερα τιμωμένου ἀποστόλου εἶναι τό: «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν». Ἔχουμε τήν πνευματική ποιότητα καί τήν ἁρμόζουσα αὐτογνωσία νά ποῦμε κι ἐμεῖς μέ εἰλικρίνεια «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν»; Ἔχουμε βρεῖ στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τόν Μεσσία; Βιώνουμε τή σχέση μας μέ τόν Χριστό ὡς μαθητές Του, ὡς ὑπήκοοι καί δοῦλοι Του καί ὡς λατρευτές Του; Ὁ Μεσσίας δέν εἶναι ἕνας κοσμικός ἄρχοντας, ἕνας ἡγέτης ἀπό τούς ἀμέτρητους αὐτῆς τῆς γῆς. Δέν εἶναι ἕνας φιλόσοφος, ἕνας ἀπό τούς χιλιάδες σοφούς πού φορτώνουν τούς ἀνθρώπους μέ γνώσεις καί ἰδέες ἀλλά ὄχι μέ τή μία καί ἀληθινή γνώση, πού ξεκλειδώνει τά μυστικά τῆς εὐτυχίας. Ὁ Χριστός δέν εἶναι σάν τούς πνευματικούς ταγούς καί τούς θρησκευτικούς ἡγέτες πού ταλαιπωροῦν τήν ἀνθρωπότητα μέ τίς μισαλλοδοξίες, τίς ὑποκρισίες καί τήν ἀπίστευτη στενοκεφαλιά τους.

Γιά μᾶς ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι ὁ Βασιλιάς μας. Εἶναι ὁ ἡγέτης τῆς πιό δυνατῆς δημοκρατίας ὅλου τοῦ σύμπαντος, πού εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Εἶναι ὁ Παντοκράτορας, πού στή δική Του πολιτεία ὅλοι οἱ πολίτες εἶναι πρίγκιπες καί βασιλιάδες, εἰκόνες τοῦ μόνου Βασιλέως τῆς δόξας. Εἶναι ὁ Ἄρχοντας τοῦ παντός, πού θέλει καί χαίρεται, ὅταν οἱ ὑπήκοοί Του Τόν μιμοῦνται στήν ἀρχοντιά, καί δέν διστάζει νά τούς ἀνεβάζει στόν θρόνο Του καί νά τούς κάνει πάρεδρους τῆς Θεότητας καί σύνθρονους τῆς μεγαλοσύνης Του. Ἡ ὑπακοή σ’ αὐτόν τόν Κυβερνήτη εἶναι ἐλευθερία. Ἡ ὑποταγή στό θέλημά Του εἶναι καταξίωση. Ἡ συμπόρευση μαζί Του εἶναι ἡ παντοτινή εὐδαιμονία. Ὅποιος ὑποτάσσεται στόν Μεσσία Χριστό ἀναπνέει ἐλεύθερα, ἠρεμεῖ γαλήνια, ἰσορροπεῖ ψυχικά, ὑγιαίνει ἀληθινά, στηρίζεται καί δυναμώνει ἀκόμη καί στίς πιό φρικτές συνθῆκες τοῦ παρόντα κόσμου. Οὔτε ἡ φυλακή, οὔτε ἡ ἀρρώστια, οὔτε ἡ κατά κόσμον ἀποτυχία, οὔτε ἡ φτώχεια, οὔτε ἡ ἐχθρότητα, οὔτε ἡ περιφρόνηση, οὔτε ἡ προδοσία, οὔτε κάποια δύναμη ἤ πρόσωπο μποροῦν νά κλέψουν τήν ἀγάπη καί τήν ὑποταγή τοῦ πιστοῦ στόν μεγάλο Κύριο τῆς ὕπαρξής του. Ὁ πιστός κοντά στόν Χριστό βρίσκει τά πάντα, γι’ αὐτό καί Τοῦ δίνει τά πάντα, σάν τόν Πρωτόκλητο ἀπόστολο Ἀνδρέα.

Γιά μᾶς ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι ὁ σοφότατος Διδάσκαλος. Εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι Αὐτός πού ἔπλασε τά πάντα χωρίς λάθος. Αὐτός πού συναρμολόγησε τό σύμπαν, τήν ὁρατή καί ἀόρατη φύση κατά τρόπο ἀδιάσπαστο καί ὑπερτέλειο. Αὐτός ἔδωσε λόγο σέ ὅλα τά ὄντα, γιά νά Τόν δοξάζουν μυστικά. Ἔδωσε λογική, συναίσθημα καί βούληση στό κορυφαῖο ἀπό τά πλάσματά Του, τόν ἄνθρωπο, γιά νά Τόν προσεγγίζει ἐλεύθερα, νά ἁγιάζεται καί νά γίνεται μικρός θεός, ὅμοιος μέ τόν Πλαστουργό του.Ὁ Μεσσίας Χριστός ἔχει ὅλες τίς ἀπαντήσεις, ἔχει ὅλη τή γνώση, ἔχει κάθε λύση, ἔχει τόν ἀπόλυτο σχεδιασμό γιά καθετί πού ὑπάρχει, ὑπῆρχε καί θά ὑπάρξει. Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός κατέχει στήν «παλάμη» Του τόν χῶρο καί τόν χρόνο σάν μιά γυάλινη σφαίρα, μέσα στήν ὁποία βλέπει ἀπ’ ὅλες τίς πλευρές καί γνωρίζει καί τίς παραμικρές παραμέτρους της. Ἔτσι, ὁ πιστός ἀκολουθεῖ τόν Χριστό σάν Διδάσκαλο, κοντά στόν ὁποῖο μαθητεύει στά μυστικά τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Κοντά στόν Μεσσία σοφίζεται καί ὁ ἴδιος. Ξεκλειδώνει τήν ἀληθινή γνώση, πού δέν βρίσκεται στά δεδομένα τῶν σκληρῶν δίσκων τῶν ὑπολογιστῶν, οὔτε στίς ἄπειρες πληροφορίες τοῦ διαδικτύου, οὔτε στήν ἀστρονομική εὐστροφία τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, ἀλλά βρίσκεται στή γλυκιά νότα ἑνός πουλιοῦ, στό λεπτό ἄρωμα ἑνός ἀγριολούλουδου, στά δισεκατομμύρια χρώματα ἑνός ἡλιοβασιλέματος, στή θερμότητα ἑνός βλέμματος, στή θαλπωρή μιᾶς ἀγκαλιᾶς, στήν ἁλμύρα ἀπό ἕνα δάκρυ μετάνοιας. Κοντά στόν Μεγάλο Διδάσκαλο ὁ πιστός μαθαίνει πώς ἡ σοφία δέν εἶναι γνώσεις καί πληροφορίες οὔτε πείραμα καί συμπέρασμα. Ἡ σοφία εἶναι βίωμα, ἐμπειρία τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ, ἡ χαρά τῆς ἕνωσης μαζί Του καί ἡ εὐλογημένη ἀγωνία αὐτή ἡ ἕνωση νά μή σπάσει ποτέ!

Γιά μᾶς, τέλος, ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερέας. Εἶναι Ἐκεῖνος πού μυστηριακά θυσιάζει καί θυσιάζεται, γιά νά μοιράσει τόν ἑαυτό Του σ’ ὅποιον Τόν ἀγαπάει. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος, ὁ προσφέρων τόν ἑαυτό Του καί προσφερόμενος στήν Ἐκκλησία καί ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ Μεσσίας εἶναι ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς ἀληθινῆς λατρείας. Εἶναι τό περιεχόμενο κάθε προσευχῆς. Ἡ δόξα Του εἶναι τό ποθούμενο κάθε ψυχῆς. Πολλοί διεκδίκησαν τή λατρεία τῶν ἀνθρώπων. Πολλοί θέλησαν καί θέλουν νά σαγηνεύσουν τά πλήθη καί νά δοξασθοῦν ὡς θεοί καί ἀνώτεροι ἀπό τούς ἄλλους. Κανείς, ὅμως, ἀπ’ αὐτούς δέν μπορεῖ νά δοξάσει ὅσους τόν δοξάζουν. Ὅλοι αὐτοί πολτοποιοῦν τίς μάζες πού τούς λατρεύουν, γιά νά λάμψουν περισσότερο καί νά καταξιωθοῦν μέσα στήν τραγική τους κατάπτωση. Ὁ πιστός, ὅμως, δέν παρασύρεται ἀπό διάττοντες ἀστέρες καί ἀπό «θεούς» καί «θεές» τοῦ δεκάλεπτου...Ὁ πιστός λατρεύει τόν Μεσσία Χριστό καί γεύεται τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς θείας χάρης, πού ἐκχέονται ἀφειδώλευτα μέσα του. Ὁ πιστός κοντά στόν Ἀρχιερέα Χριστό μυεῖται στά ἄφατα μυστήρια τῆς θεογνωσίας καί στό κάλλος τῆς Θεότητας.

Ὁ Πρωτόκλητος Ἀνδρέας σήμερα μᾶς φωνάζει: «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν»! Μαζί του ἄς προσπαθήσουμε κι ἐμεῖς νά ἔλθουμε στήν ἴδια θέση. Νά προσεγγίσουμε τόν Κύριο ὡς Βασιλιά, ὡς Διδάσκαλο καί ὡς Ἀρχιερέα. Νά ὑποταχθοῦμε στή δύναμη τῆς ἀγάπης Του, στή σοφία τῆς παιδαγωγίας Του, στή μυστική χάρη τῆς λατρείας Του, γιά νά μποροῦμε νά διακηρύττουμε στούς ἀδελφούς μας πού διψοῦν γιά ἐλευθερία: «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν» καί μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Πρωτοκλήτου νά ἀπολαμβάνουμε τίς εὐλογίες αὐτοῦ τοῦ Μεσσία γιά πάντα.

Ι.Μ Δ