Συχνά ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ στίς προσευχές μας. Σιωπᾶ. Πολλοί ἐκλαμβάνουν τή σιωπή Του ὡς ἔνδειξη τοῦ ὅτι ὁ Θεός “δέν ὑπάρχει”, “πέθανε”. Ἄν ὅμως σκεφτόμαστε σέ ποιά θέση φέρνουμε τό Θεό μέ τά πάθη μας, τότε θά βλέπαμε ὅτι Αὐτός δέν ἔχει ἄλλη ἐπιλογή, παρά μόνο νά σιωπήσει. Ζητᾶμε ἀπό Αὐτόν νά ὑποστηρίξει τίς ἀδικίες μας. Δέν μᾶς ἐνοχοποιεῖ φανερά. Μᾶς ἀφήνει νά πορευτοῦμε στούς πονηρούς δρόμους μας καί νά θερίσουμε τούς καρπούς τῶν προσωπικῶν μας ἁμαρτιῶν.

Ἄν ὅμως στραφοῦμε πρός Αὐτόν μέ μετάνοια, τότε ἔρχεται γρήγορα, γρηγορότερα ἀπό ὅσο περιμέναμε. Γνωρίζοντας τίς ἀνάγκες μας, πολύ συχνά τίς προλαμβάνει. Μόλις προφέρουμε στήν προσευχή τά αἰτήματά μας, πού δικαιολογοῦνται μέ τήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας μέσα στόν κόσμο, Αὐτός ἤδη τά ἔχει ἐκπληρώσει.

Συνεπῶς, ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπάντηση στίς ἀδικίες μας, ἡ πιό εὔγλωττη, ἡ πιό εὐγενική. Διώξαμε ἀπό τή ζωή μας τό Θεό – Λόγο, τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Παραμελήσαμε τό λόγο αὐτό, καί νά! Θερίζουμε τίς συνέπειες τοῦ ἔργου μας.

Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ