"Ο,τιδήποτε πάθουμε άδικα από κάποιον,ο Θεός υπολογίζει την αδικία αυτή είτε προς διάλυση των αμαρτημάτων μας, είτε προς απόδοση αμοιβής…'' Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος



Ιερές Ακολουθίες του μήνα
Αρχική » Ο Ναός μας » Διδακτικά και Ωφέλιμα

Καθώς ἀποχαιρετοῦμε αὐτόν τόν δύσκολο χρόνο, πού μᾶς ἐπιφύλαξε δυσπερίγραπτες καταστάσεις καί πρωτόγνωρες δοκιμασίες, εἶναι ἀναπόφευκτη, νομίζω, μιά τάση πού ἔχουμε συνήθως τέτοιες μέρες, νά κάνουμε – συνειδητά ἤ αὐθόρμητα– ἕναν νοερό ἀπολογισμό πεπραγμένων. Τίς μέρες τῶν ὑποχρεωτικῶν περιορισμῶν στά σπίτια μας, ψάχνοντας στά, ...ἀνεξάντλητα σέ θησαυρούς, συρτάρια μέ παλιά κείμενα, βρῆκα καί μιά ἐπιστολή ἀ π ο χ α ι ρ ε τ ι σ μ ο ῦ . Γραμμένη, ὄχι μέ τήν ἀφορμή ἑνός χρόνου πού φεύγει, ἀλλά μιᾶς ζωῆς πού τελειώνει. Εἶναι ἡ ἐπιστολή –μέ αὔρα προσευχῆς– πού ἀπευθύνει πρός τούς φίλους του ὁ Νομπελίστας, Κολομβιανός συγγραφέας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, ὅταν συνειδητοποιεῖ ὅτι ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας του ἐπιδεινώνεται καί τό τέλος τῆς ζωῆς του πλησιάζει.Ἕνα κείμενο μέ μηνύματα ἀγάπης, ἀνθρωπιᾶς καί σοφίας, σημαντικά στούς προβληματικούς καιρούς μας. Γι’ αὐτό καί θέλησα νά τά μοιραστῶ μαζί σας.

Λέει: «Φίλοι μου, σᾶς ἀποχαιρετῶ! Ἄν ὁ Θεός ξεχνοῦσε γιά μιά στιγμή ὅτι εἶμαι τώρα πιά μιά μαριονέττα φτιαγμένη ἀπό κουρέλια καί μοῦ χάριζε ἕνα κομμάτι ἀκόμα ζωῆς, ἴσως δέν θά ἔλεγα φανερά ὅλα αὐτά πού σκέφτομαι, ὅμως, σίγουρα θά σκεφτόμουν ὅλα αὐτά πού σᾶς λέω ἐδῶ. Θά ἔδινα ἀξία στά πράγματα ὄχι γι’ αὐτό πού ἀξίζουν, ἀλλά γι’ αὐτό πού σημαίνουν. Θά κοιμόμουν λίγο, θά ὀνειρευόμουν πιό πολύ, γιατί κάθε λεπτό πού κλείνουμε τά μάτια μας, χάνουμε ἑξῆντα δευτερόλεπτα φωτός. Θά συνέχιζα νά δημιουργῶ, ὅταν οἱ ἄλλοι σταματοῦσαν. Θά ξυπνοῦσα, ὅταν οἱ ἄλλοι θά κοιμόνταν. Θά ἄκουγα, ὅταν οἱ ἄλλοι θά μιλοῦσαν καί ...πόσο θά ἀπολάμβανα ἕνα ὡραῖο παγωτό σοκολάτα! Ἄν ὁ Θεός μοῦ δώριζε ἕνα κομμάτι Ζωῆς, θά ντυνόμουν λιτά, θά ξάπλωνα στόν ἥλιο, ἀφήνοντας ἀκάλυπτο ὄχι μόνο τό σῶμα μου, ἀλλά καί τήν ψυχή μου. Θεέ μου, ἄν μποροῦσα, θά ἔγραφα τό μίσος μου πάνω στόν πάγο καί θά περίμενα νά βγεῖ ὁ ἥλιος. Θά πότιζα μέ τά δάκρυά μου τά τριαντάφυλλα, γιά νά νιώσω τόν πόνο ἀπό τ’ ἀγκάθια τους καί τό κοκκινωπό φιλί ἀπό τά πέταλά τους... Θεέ μου, ἄν εἶχα ἕνα κομμάτι ζωῆς... Δέν θ’ ἄφηνα νά περάσει οὔτε μιά μέρα, χωρίς νά πῶ στούς ἀνθρώπους γύρω μου ὅτι τούς ἀγαπῶ. Στούς ἀνθρώπους θά ἔδειχνα πόσο λάθος κάνουν νά νομίζουν ὅτι παύουν νά εἶναι ἐρωτευμένοι, ὅταν γερνοῦν, χωρίς νά καταλαβαίνουν ὅτι γερνοῦν, ὅταν παύουν νά εἶναι ἐρωτευμένοι! Στό μικρό παιδί θά ἔδινα φτερά, ἀλλά θά τό ἄφηνα νά μάθει μόνο του νά πετάει. Στούς γέρους θά ἔδειχνα ὅτι τόν θάνατο δέν τόν φέρνουν τά γηρατειά, ἀλλά ἡ λήθη. Ἐγώ θυμᾶμαι πώς ἔμαθα τόσα πράγματα ἀπό σᾶς τούς ἀνθρώπους. Ἔμαθα πώς ὅταν τό νεογέννητο σφίγγει στή μικρή του παλάμη γιά πρώτη φορά, το δάχτυλο τοῦ πατέρα του, τό αἰχμαλωτίζει γιά πάντα. Ἔμαθα πώς ὁ ἄνθρωπος δικαιοῦται νά κοιτάζει τόν ἄλλον ἀπό ψηλά, μόνο ὅταν πρέπει νά τόν βοηθήσει νά σηκωθεῖ.

Ἄν ἤξερα ὅτι αὐτή θά ἦταν ἡ τελευταία φορά πού θά σ’ ἔβλεπα νά βγαίνεις ἀπ’ τήν πόρτα, θά σ’ ἀγκάλιαζα καί θά σοῦ ἔδινα ἕνα φιλί, καί θά σέ φώναζα ξανά καί ξανά νά γυρίσεις, γιά νά σοῦ δώσω κι ἄλλα. Ἄν ἤξερα ὅτι αὐτή θά ἦταν ἡ τελευταία φορά πού θά ἄκουγα τή φωνή σου, θά ἠχογραφοῦσα κάθε σου λέξη γιά νά μπορῶ νά τήν ἀκούω ξανά καί ξανά. Ἄν ἤξερα ὅτι αὐτές θά ἦταν οἱ τελευταῖες στιγμές πού σέ βλέπω, θά ἔλεγα ἁπλᾶ «σ’ ἀγαπῶ» καί δέν θά ὑπέθετα, ὁ ἀνόητος, ὅτι τό ξέρεις ἤδη. Ὑπάρχει πάντα ἕνα αὔριο καί ἡ ζωή μᾶς δίνει κι ἄλλες εὐκαιρίες, γιά νά κάνουμε τά πράγματα ὅπως πρέπει. Ὅμως, σέ περίπτωση πού κάνω λάθος καί μᾶς μένει μόνο τό σήμερα, θἄθελα νά σοῦ πῶ πόσο σ’ ἀγαπῶ κι ὅτι ποτέ δέν θά σέ ξεχάσω. Τό αὔριο δέν τό ἔχει ἐξασφαλίσει κανείς, γέρος ἤ νέος. Σήμερα μπορεῖ νά εἶναι ἡ τελευταία φορά πού βλέπεις αὐτούς πού ἀγαπᾶς. Γι’ αὐτό μήν περιμένεις ἄλλο, κάνε σήμερα αὐτό πού νιώθεις. Γιατί, ἄν τό αὔριο δέν ἔρθει ποτέ, θά μετανοιώσεις σίγουρα γιά τή μέρα πού δέν βρῆκες χρόνο γιά ἕνα χαμόγελο, μιά ἀγκαλιά, ἕνα φιλί, καί ἤσουν πολύ ἀπασχολημένος, γιά νά πραγματοποιήσεις μιά τελευταία τους ἐπιθυμία. Κράτα αὐτούς πού ἀγαπᾶς κοντά σου, πές τους ψιθυριστά πόσο πολύ τούς χρειάζεσαι, ἀγάπα τους καί φέρσου τους καλά, βρές χρόνο, γιά νά τούς πεῖς «συγχώρεσέ με», «σέ παρακαλῶ», «σέ εὐχαριστῶ», κι ὅλα τά λόγια ἀγάπης πού ξέρεις. Κανείς δέν θά σέ θυμᾶται γιά τίς κρυφές σου σκέψεις. Γι’ αὐτό ζήτα ἀπ’ τόν Κύριο τή δύναμη καί τή σοφία, γιά νά τίς ἐκφράσεις. Δεῖξε στούς δικούς καί τούς φίλους σου τί σημαίνουν γιά σένα...». Ἄς ἀποχαιρετήσουμε κι ἐμεῖς τό 2020, μέ προσευχή καί δέηση στόν Θεό τῆς Ἀγάπης, πού γεννήθηκε στήν ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ, νά μᾶς ἀξιώσει, στίς Ἅγιες μέρες τῶν Χριστουγέννων καί σ’ ὅλη τή Νέα Χρονιά, νά ἔχουμε τήν εὐλογία νά προσφέρουμε Ἀγάπη.


ΜΕΡΟΠΗ Ν. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ὁμότιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν





Επίκαιρα κείμενα

DVD Πατήστε εδώ για να το δείτε

Επικοινωνία | Ο Ναός μας | Εκδόσεις
Copyright Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου του Νέου, με την υποστήριξη της e-RDA